Αναδιαρθρώσεις τμημάτων, συγχωνεύσεις & εξαγορές εταιριών, αλλαγές στα οργανογράμματα, εθελούσιες έξοδοι, αλλαγές στη στρατηγική της μητρικής εταιρίας. Άλλες φορές φήμες, άλλες φορές πραγματικότητα, άλλες φορές φόβοι και ανησυχίες, άλλες φορές τελεσίγραφο.
Πλέον η ασφάλεια και η σταθερότητα στην εργασία δεν είναι δεδομένη. Οι οικονομικοκοινωνικές εξελίξεις, τα νούμερα που «δε βγαίνουν», οι προϋπολογισμοί, οι επιλογές εναλλακτικών τρόπων εργασίας έχουν τροποποιήσει το σκηνικό με αποτέλεσμα σχεδόν κάθε εργαζόμενος να έχει μία μόνιμη απειλή πάνω από το κεφάλι του. «Σήμερα είμαι εδώ, αύριο θα είμαι;» Αυτή η αγωνία απορροφά ζωτική ενέργεια την οποία τη χρειαζόμαστε και για να είμαστε αποδοτικότεροι στη δουλειά μας και για να είμαστε χαρούμενοι στη ζωή μας.
Σ’ αυτό που μοιάζει αδιέξοδο, υπάρχει λύση;
Δυστυχώς σε περιόδους οργανωτικών ανακατατάξεων υπάρχει αρκετή παραπληροφόρηση και περιορισμένη ξεκάθαρη πληροφορία. Στα πηγαδάκια των συναδέλφων αναπαράγονται οι φόβοι καθενός και διαφορετικά αρνητικά σενάρια, με αποτέλεσμα να εστιάζουμε εκεί και όχι στο τι μπορούμε να κάνουμε.
Οπότε, μια καλή αρχή είναι να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο:
Απομακρύνουμε το μυαλό μας από τις δυσοίωνες σκέψεις και εστιάζουμε στο προσωπικό μας μονοπάτι, στην καριέρα μας-και όχι στη δουλειά που κάνουμε τώρα. Βλέπουμε, δηλαδή, την καριέρα μας με προοπτική. Αναλογιζόμαστε από πού έχουμε ξεκινήσει, τι έχουμε καταφέρει και που θέλουμε να φτάσουμε. Ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι για να έχουμε τις απαντήσεις μας σχετικά «με το τι θέλουμε να κάνουμε, πως θέλουμε να εξελιχθούμε».
Σταματάμε να «θρηνούμε» για το παρελθόν και αναγνωρίζουμε την προστιθέμενη αξία που έχουμε προσφέρει μέσα από τη δουλειά μας . Καταγράφουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όλες τις νέες ικανότητες, γνώσεις ή και ενδιαφέροντα που έχουμε αναπτύξει καθώς και τα επιτεύγματά μας. Κατά αυτόν τον τρόπο ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή μας και την ετοιμότητά μας σε συζητήσεις, συνεντεύξεις με τους τωρινούς ή υποψήφιους εργοδότες.
Βγαίνουμε προς τα έξω. Πολλοί θεωρούν ότι «όσο δε φαίνεσαι, είσαι ασφαλής». Στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Όσο φαίνεται τι μπορούμε να κάνουμε, πόσα μπορούμε να προσφέρουμε, τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα, το πιο πιθανό είναι να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να μας θυμούνται και να μας έχουν στο μυαλό τους, αυτοί που χρειάζεται. Κοινωνικοποιούμαστε, βγαίνουμε από το καβούκι μας και μιλάμε και με άλλα τμήματα, με άλλους ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε αυτοπεποίθηση και όχι ηττοπάθεια.
Έτσι, εμφανίζονται οι επιλογές που έχουμε:
Στην περίπτωση που έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να παραμείνουμε στην ίδια δουλειά, στην ίδια Εταιρεία, βρίσκουμε τρόπους να αγκαλιάσουμε και να υποστηρίξουμε την αλλαγή. Μπορούμε να ξανα-εφεύρουμε τον εργασιακό εαυτό μας, να υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο εργασίας, να δημιουργήσουμε νέες διαδικασίες που προέρχονται από την αλλαγή και την αναδεικνύουν, μετατρέποντας την αλλαγή και την παραμονή μας σε επιτυχία.
Παραμένουμε σε εγρήγορση αφού, μέσα στις ανακατατάξεις πολλές φορές εμφανίζονται νέες δυνατότητες, νέες θέσεις, νέα καθήκοντα. Αν γίνει κάτι τέτοιο και είναι στα μέτρα μας, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αρπάξουμε την ευκαιρία και να τοποθετηθούμε εγκαίρως… και γρήγορα.
Στην αντίθετη περίπτωση όπου το μόνο που βλέπουμε είναι ένα πλοίο να βουλιάζει ή μία οργανωτική δομή που δε μας ταιριάζει καθόλου, θα πρέπει να σκεφτούμε πέρα από αυτό που έχουμε και να προετοιμαστούμε άμεσα. Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι από αύριο δεν έχουμε τη δουλειά μας. Τι κάνουμε; Επικαιροποιούμε το βιογραφικό μας, ξανακοιτάμε την αγορά εργασίας, βλέπουμε αγγελίες, παρακολουθούμε πιο στενά εταιρείες που μας ενδιαφέρουν, εντοπίζουμε και ενημερώνουμε άτομα που μπορούν να μας βοηθήσουν στο επόμενο βήμα μας. Εξάλλου, ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία για να υλοποιήσουμε την αλλαγή που πάντα θέλαμε και δεν τολμούσαμε. Ίσως τώρα είναι η ευκαιρία μας να διεκδικήσουμε τη θέση στην Εταιρεία που επιθυμούσαμε και διστάζαμε.
Για να βγούμε ενισχυμένοι από μία τέτοια αναγκαστική μετάβαση ή από την υποψία αυτής, χρειάζεται να γνωρίζουμε προς τα πού θέλουμε να πάει η καριέρα μας και να διακρίνουμε τις επιλογές που μας φέρνουν πιο κοντά στο στόχο μας. Έτσι αποφασίζουμε εμείς για την κατεύθυνση που θα πάρουμε και όχι οι άλλοι. Έτσι αυτή η μετάβαση γίνεται η ευκαιρία μας για να έχουμε αυτό που θέλουμε στην καριέρα μας και όχι η αιτία για να χάσουμε κάτι. Όσο πιο γρήγορα επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω μας τόσο πιο άμεσα και ίσως πιο ανώδυνα, θα έχουμε τα αποτελέσματα που επιθυμούμε.